Crosby
Crosby deed zijn uiterste best om hem iets te vertellen, maar het probleem was dat George hem niet begreep. Hij keek zelf ook naar de muur waarvoor zijn hond zoveel belangstelling had en keek vervolgens naar de monitor met de beelden erop. Hij krabde aan zijn hoofd en stond op uit zijn stoel om de muur te inspecteren.

Terwijl hij dat deed, sprintte Crosby de kamer in en kwispelde vrolijk met zijn staart. Crosby was al in geen dagen zo enthousiast geweest. Hij besloot naar zijn hond te luisteren en keek aandachtig naar de muur.

George Miller
George Miller was single en woonde in een stad ver weg van zijn familie. Hij voelde zich eenzaam en besloot daarom een hond te adopteren. De 29-jarige was dol op zijn pup en had ook echt het gevoel dat een hond de beste vriend van een man is.

Als Miller over zijn hond praatte, zei hij altijd dat het één van de liefste dieren was die je ooit hebt gezien. Bovendien was hij ook erg trouw. Miller wist toen nog niet wat er allemaal zou gebeuren.

Tijd om een band op te bouwen
Door wat er gebeurde ging Miller alles in twijfel trekken. Hij begreep niet hoe een hond zoiets als dit had kunnen doen. Hij begon zich zelfs af te vragen of dit wel echt de hond was die hij had geadopteerd.

Crosby was een lieve hond. Hij hield ervan om met andere dieren te spelen als Miller hem meenam naar het park. Maar Crosby wilde vaak niet mee terug naar huis als hij eenmaal nieuwe vrienden had.

Beste vrienden
Crosby vertrouwde iedereen die hij tegenkwam. Hij smeedde met alles en iedereen een band. Dit betekende dat hij dol werd op de dieren die naast hem woonden, een kat en een hond.

Die twee haalden al bijna acht jaar kattenkwaad uit, maar toen gebeurde het ondenkbare. Crosby’s twee beste vrienden stierven kort na elkaar. Hun baasje bleef erg verdrietig achter, maar Crosby leek ook erg ontdaan dat zijn vriendjes er niet meer waren.

Waarschuwingssignalen
In het begin merkte Miller niet dat Crosby’s gedrag begon te veranderen. Ze deden elke dag dezelfde dingen, maar Miller zag de waarschuwingssignalen van zijn hond niet. Tot hij op een dag thuiskwam van zijn werk.

Hij keek zoals altijd uit naar de liefdevolle begroeting van zijn harige vriend. Maar dat gebeurde nu niet… Eén ding was zeker: Miller wilde nooit meer meemaken wat er toen gebeurde.

De muur
Crosby reageerde niet toen Miller hem riep. Hij liep de huiskamer in en zag zijn hond roerloos naar de muur staren. Waarom reageerde Crosby niet? Was zijn gehoor slechter geworden?

Miller riep hem nog luider, maar er kwam nog steeds geen reactie. Hij hurkte naast zijn vriend en keek zelf ook naar de plek op de muur waar de hond zo gefascineerd door was. Wat was er aan de hand?

Ermee stoppen
Miller was erg bezorgd. Hij aaide zijn hond liefdevol over zijn rug en plotseling hield Crosby ermee op. Miller keek zijn hond aan en vroeg: “Wat is er toch aan de hand, jongen?” Toen hij in de ogen van zijn hond keek, aaide hij hem nogmaals en slaakte een zucht van opluchting.

Wat er ook aan de hand was geweest, Crosby leek nu gelukkig weer in orde. Misschien had hij gewoon een insect op de muur gezien. Miller kon echter niet vermoeden dat het iets veel groters was.

Iets mis
Crosby had zich de rest van de avond normaal gedragen. Miller werd om middernacht wakker en wilde een glas water uit de keuken halen. Toen hij de langs de woonkamer liep, merkte hij dat Crosby weer zo gek deed.

Maar nu was het anders. Het leek alsof er een grijze wolk over hem hing. Crosby zag er enorm verdrietig uit terwijk hij met gebogen kop aandachtig naar dezelfde plek op de muur zat te staren.

Hij had antwoorden nodig
Miller moest er achter zien te komen wat er mis was met Crosby. Hij besloot de volgende dag vroeg op te staan en naar de dichtstbijzijnde winkel te gaan. Daar aangekomen kocht hij een camera met nachtzicht.

Hij reed terug naar huis en installeerde de camera. Daarna ging hij naar zijn werk. Toen hij ’s avonds weer thuiskwam keek hij niet naar de beelden op de camera. Hij besloot tot de volgende dag te wachten, zodat hij meer beeldmateriaal had. Waarom deed Crosby dit, en wat zou hij vinden op de camerabeelden?

Hem iets zeggen
Miller zag op de beelden dat Crosby niet naar de muur staarde als hij weg was. Alleen als Miller de kamer binnenkwam rende hij naar de muur en bleef ernaar staren. Probeerde hij iets duidelijk te maken?

Miller ging naar de woonkamer om naar de bewuste plek op de muur te kijken. Hij hoorde Crosby vrolijk blaffen. De hond had zich in weken niet zo vrolijk gedragen, niet sinds zijn harige vrienden waren overleden.

Wat zat erin?
Crosby blafte vrolijk toen Miller op zijn knieën ging zitten om de muur nader te inspecteren. Plotseling hoorde hij een vreemd geluid en hij verstijfde van schrik. “Wat was dat in hemelsnaam?” fluisterde hij.

Zijn hart ging tekeer toen hij zich realiseerde dat er iets in de muur zat. Vol ongeloof keek Miller naar Crosby. Misschien hoorde Crosby al een tijdje deze geluiden… Miller aaide Crosby zachtjes over z’n kop en fluisterde: “Goed gedaan, jongen, goed gedaan.”

Een gat
Miller besloot de muur van binnen te inspecteren. Hij brak een stuk van de houten lambrisering af dat vlak bij de vloer was losgekomen. Tot zijn verbazing zag hij een gat in de gipsplaat. Hoe was dat gat daar gekomen?

Hij haalde diep adem en stak zijn hand erin totdat hij er tot zijn elleboog in zat. Maar toen hij de binnenkant van het gat voorzichtig aftastte, kreeg hij grote ogen van verbazing. “Wat krijgen we nou, Crosby?” fluisterde hij naar zijn trouwe viervoeter.

Zoeken
Er kwamen allemaal stukjes gipsplaat uit, maar hij dacht dat hij ook iets anders voelde. Hij greep het voorzichtig vast en trok het eruit. Het was echter slechts een handjevol vuil, isolatie en gipsplaat.

De kreten werden intussen steeds indringender. Hij wist dat hij nu zou ontdekken wat het was. Hij maakte het gat groter zodat zijn arm er nog dieper in kon. Crosby keek al die tijd aandachtig en nieuwsgierig toe.

Er zit iets in
Miller tastte voorzichtig het gat af, want hij had natuurlijk geen flauw idee wat er in de muur zat. Hij voelde dat hij iets kleins en zachts raakte. Eerst dacht hij dat het misschien isolatiemateriaal was, net als daarvoor.

Maar juist op dat moment begon Crosby luidkeels te janken – alsof hij hem aanmoedigde om niet op te geven. Hij besefte dat hij misschien een klein diertje in zijn hand had. Hij pakte het kleine beestje vast en trok het eruit.

Piepkleine pootjes!
Er zat een klein poesje in de losse lambrisering van de muur tussen zijn woonkamer en de wasruimte. Het was echter wel heel vreemd dat dit kleine beestje sprekend op Crosby’s beste katten-vriendje leek. Wat een toeval!

Miller had echt geen flauw idee hoe het kitten in deze situatie verzeild was geraakt. Maar hij vermoedde wel dat het iets met Crosby te maken moest hebben. En al die tijd had Crosby geprobeerd om hem te waarschuwen!

Vragen
Het kleine poesje zat onder het stof en knipperde verwoed met haar oogjes om het vuil uit haar ogen te krijgen. Maar hoe was ze überhaupt in de muur terechtgekomen? En was haar moeder in de buurt?

Zou ze haar zoeken als hij haar meenam? Hij moest er goed over nadenken wat nu het beste was voor het kleine schepsel. Het kitten had onmogelijk zelf in het huis kunnen komen.

Waar was de eigenaar?
Crosby moest haar op de één of andere manier mee naar binnen hebben genomen omdat hij niet graag alleen wilde zijn. Miller maakte het kitten voorzichtig schoon en veegde met een vochtige doek al het stof van haar vacht. Hij zag dat Crosby stond te kwispelen.

Crosby leek erg blij met zichzelf. Het kitten kon niet ouder zijn dan acht weken, en Miller had geen idee hoe hij haar moest verzorgen. Hij hoopte daarom dat ze baasjes had die naar haar op zoek waren.

Rond vragen
Miller zocht de eigenaars van het kitten, maar hij had daarmee geen succes. Hij ging naar al zijn buren en hing zelfs posters op. Maar er kwam geen enkele reactie op. Er waren echter wel genoeg mensen die geïnteresseerd waren in adoptie.

Sommige buren vertelden Miller dat ze het kitten al eerder op straat hadden gezien. Daarom dachten ze dat het een zwerfkatje was. Vervolgens nam Miller haar mee naar de dierenarts.

Bij de dierenarts
De dierenarts nam bloed af bij het kitten en onderzocht het uigebreid. Afgezien van het feit dat ze uitgehongerd en vies was, leek ze in perfecte gezondheid te verkeren. Vervolgens scande de dierenarts de achterkant van haar nek om te zien of ze een microchip had.

Dit was niet het geval. Miller plaatste een foto op de Facebook-pagina van zijn buurt, maar de eigenaar werd niet gevonden. Miller wist dat hij snel een moeilijke beslissing moest nemen.

De laatste strohalm
Ondertussen vond Crosby het heerlijk om haar in de buurt te hebben. Het poesje was echt zijn speelkameraad. Crosby leek meer en meer op de vrolijke, gekke pup die Miller kende. Maar toch, Miller wilde nooit echt een kat.

Daarom vroeg hij de dierenarts om haar naar het asiel te brengen. Het brak zijn hart, maar hij was vastbesloten. Hij wist niet dat de omstandigheden in het voordeel van Crosby zouden werken.

Beslissing
“De dierenarts vertelde me onomwonden dat als ik haar naar het asiel zou brengen, ze zou worden afgemaakt. Er waren al meer dan 300 kittens in het asiel die een huis nodig hadden”, zei Miller. Het dierenasiel kon simpelweg niet nog meer dieren verzorgen dan ze al deden.

“Hij zei dat ik kon proberen haar buiten te zetten en hopen dat ze naar huis zou gaan, of ik zou haar kunnen houden.” Miller kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar naar het dierenasiel te sturen, waar ze haar zouden laten inslapen.

Lang en gelukkig!
Miller wilde haar dood niet op zijn geweten hebben, vooral niet nu hij al enigszins gehecht aan haar was geraakt. Er zat voor Miller niets anders op dan haar te houden. Hij kwam thuis met een nieuw familielid en een dolenthousiaste Crosby. Het was een win-win situatie!

Crosby was niet langer eenzaam, en het kitten had nu een liefdevol thuis. Miller noemde het kitten Lil Ray-Ray. En Miller heeft geleerd om in de toekomst meer aandacht aan Crosby te besteden als hij probeert hem iets duidelijk te maken.

Hechte band
Toen Miller zag hoe Crosby zich gedroeg rond Lil Ray-Ray, raakte hij er steeds meer van overtuigd dat het een goede beslissing was geweest om het kitten te houden. Crosby liet het kitten zelfs op hem klimmen.

Ze vond het heerlijk om in zijn warme vacht te zitten. Crosby accepteerde heel veel van het beestje. Zelfs toen ze zijn vacht als krabpaal gebruikte, gaf hij geen kik. Dat is nog eens liefde!

Dieren in nood
Godzijdank zijn er mensen als Miller. De asiels overal ter wereld hebben alle hulp nodig die ze kunnen krijgen. Bedenk dat je, als je niet in staat bent om een dier te adopteren, je misschien wel tijdelijk onderdak kunt bieden.

Als ook dat niet mogelijk is, kun je geld doneren. Wellicht kun je zelf helpen als vrijwilliger bij het dierenasiel in jouw buurt. Ook kun je een handje helpen om mensen kennis te laten maken met reddingsorganisaties en de geweldige dieren die daar wachten op hun definitieve thuis.